Een klein feestje

Op 5 april 1991 startte ik met vertrouwen, absoluut ook onzeker, maar vooral met heel veel enthousiasme en positieve zin: STUDIO RAPIDES.

Ik kocht mijn eerste computer met maar liefst 256 kb intern geheugen. Floppy’s waren flexibel en kwetsbaar. Een back-up moest je dus op een extra (net zo’n kwetsbare) floppy opslaan.

Klanten vinden ging niet via social media-netwerken, maar via een telefoonboek. Daarin zocht je naar bedrijven die je dan ging bellen. Dan begon het ‘afspraken los peuteren’ … en als ik een keer mocht komen voor een gesprek, moest ik praten als Brugman om mensen ervan te overtuigen dat het sneller kon, beter en vooral slimmer.

Klanten werven, ik was door zo slecht in,
klanten binden, daar lag mijn kracht!

Er was geen internet of mail. Ik schreef brieven of stuurde een fax. En regelmatig reed mijn vader ‘s avonds naar een klant om een diskette door de brievenbus te gooien. Of ‘s ochtends vroeg (omdat ik toen ook al vaak werkte wanneer de mensen waarvoor ik werkte, sliepen), juist als iets op het laatste moment gefixt moest worden. Ik kwam erachter dat ik heel goed ben, juist in die laatste momenten.

30 jaar, er is zoveel gebeurd. Er waren vervelende klanten, veeleisende klanten en irritante klanten. Er waren vooral leuke klanten, dankbare en trouwe klanten. En de klanten in die laatste categorieën hebben ervoor gezorgd dat ik nog steeds overeind sta. Dat ik nog steeds leer. Met mijn (best wel) rijke ervaring worden er soms uitdagingen neergelegd met vertrouwen, waardoor ik de uitdaging met plezier kan aangaan, oplossingen kan zoeken en advies mag geven en daarmee onderdeel mag zijn van complexe processen. De onzekerheid is wel weg en tegenwoordig is mijn motto:

Het komt altijd goed,
Het zal nu ook wel weer goedkomen!

Een klein feestje AT YOUR WORK. En ik… ik vier het ook klein. Studio Rapides is mijn leven, maar niet zonder de meest belangrijke personen. Zonder mijn gezin zou ik vastgeplakt zitten op mijn bureaustoel, vierkante ogen hebben van mijn beeldscherm, niet meer eten, nog minder slapen, zwart zijn van de koffie en geen daglicht meer zien. Zonder mijn gezin zou ik niet goed kunnen functioneren, vooral niet in die laatste momenten.

Dus ik vier het …

…met de beste schoonzoon ooit, nu 6 jaar in ons gezin. Hij brengt rust waar de spraakwatervallen soms oorverdovend zijn. Hij leert mij anders kijken en is een kritisch oog als het gaat om vorm, uitstraling en beeld.

…met mijn kanjer van een dochter. Ze is er altijd om mee te denken als het gaat om zakelijke keuzes of creatieve oplossingen. Die met haar drukke baan altijd een moment vindt om lange teksten na te lezen of te vertalen en bereid is even te luisteren als ik moet spuien of ventileren. Die mij een spiegel voor kan houden, maar mij vooral meetrekt om een middag of weekend iets leuks te doen en te ontspannen, als ik zelf daar geen aanstalten toe maak.

…met mijn lieve man. De man die zorgt dat er regelmatig gezond eten naar binnen komt, dat er een kop koffie op mijn bureau staat als ik in die werk-bubbel zit. De man die zorgt dat de ijskast is gevuld, mijn kleding gewassen en (ja sorry) de ramen zijn gezeemd op het moment dat ik moet buffelen om een deadline te halen. Maar vooral de man die naast mij op de bank zit voor een goed gesprek en binnen al mijn beperkingen het juiste moment weet te pakken om samen met mij leuke dingen te doen en gewoon gelukkig te zijn. Die man is écht GOUD!

Ik ga met plezier nog even door.
Uiteraard met enthousiaste energie en de alom bekende ‘power’.
Hopelijk samen met jullie.
PROOST!